aangemaakt: 20190514 / laatst gewijzigd:20190605
Walrussen
In verband met de walrussen kunnen we dit engelstalige artikel vinden. Het artikel is van de hand van Dr. Susan Crockford die een zoöloog van de University of Victoria is en gespecialiseerd in Holoceense (hedendaagse) zoogdieren, inclusief ijsberen en walrussen.
Noot vooraf: De term "tragedieporno" is vergelijkbaar met "disaster porn" en betekent: het in het lang en het breed uitsmeren van een tragedie en er keer op keer op terugkomen.
Hier volgt een vertaling van het artikel.
Netflix liegt over de vallende walrussen.
Het is nog maar eens een 'tragedieporno' klimaat hoax.
Opinie: Netflix en het WWF misleiden het publiek in naam van de klimaatverandering - net zoals National Geographic deed met de uitgemergelde ijsbeer
Een scène uit Netflix's 'Our Planet'-documentaireserie van een walrus die van een hoge klif valt
Nu de klimaatalarmisten niet de door hen beloofde reactie kregen van de ijsberen op de zee-ijsafname, zijn ze hard op zoek naar een ander ikoon. En voor dit doel zijn walrussen bruikbaarder dood dan levend, en het liefst van al vanop een grote hoogte uiteengespat op scherpe rotsen .
Zo is er een inmiddels beroemde aflevering van Netflix's "Our Planet" documentaire serie die deze maand werd vrijgegeven, ingesproken door de BBC-omroep veteraan David Attenborough, waarin walrussen vanaf een hoge klif vallen en hulpeloos over rotsen hun dood tegemoet stuiteren. (zie ook) .
Het incident doet zich voor na een rustpause, op het land, waarbij grote kuddes walrusvrouwtjes en -kalveren uit het water komen om zich te verzamelen om op een strand te rusten. De show legt de schuld van het aan land gaan - én de dood, veroorzaakt door het vallen van de kliffen, - botweg aan het gebrek aan zee-ijs als gevolg van de door de mens veroorzaakte klimaatverandering.
"Ze zouden op het ijs gaan, indien mogelijk, maar er is geen andere optie dan aan land te komen", zegt de producer van de aflevering. Die bewering is manifest onjuist. In feite heeft de Amerikaanse Fish and Wildlife Service in oktober 2017 vastgesteld dat de walrussen in de Stille Oceaan niet benadeeld zijn door de recente verminderen van zee-ijs en naar verwachting zullen zij er niet door worden geschaad in de nabije toekomst.
Toch vervullen de wrede doodsscènes de gevoelige kijkers met afschuw (terwijl anderen hun hoofd schudden omwille van de twijfelachtige beweringen). Filmproducent Sophie Lanfear heeft het invoegen van de scene in de reeks als een essentiële 'waarheid' verdedigd, maar uiteindelijk vaardigde Netflix wel een waarschuwing uit aan 'dierenliefhebbers' om de doodspassage misschien beter over te slaan.
Maar dierenliefhebbers en gevoelige kijkers zijn nu net het doelpubliek. De enige bedoeling van het beeldmateriaal van walrussen die te pletter vallen, is om verontwaardiging op te wekken, om kijkers te choqueren en ze er zo toe te bewegen de klimaatverandering serieus te nemen. Lanfear geeft dat toe. "Ik zou willen dat mensen nadenken over hun leven en de fossiele brandstoffen die ze in hun leven gebruiken en geïnspireerd worden om hernieuwbare energie te ondersteunen en oplossingen voor dit probleem proberen te vinden," vertelde ze aan People Magazine. En het Wereld Natuur Fonds (WWF), dat samenwerkt met Netflix voor de serie, is nu druk bezig de walrussen te promoten als het 'nieuwe symbool van klimaatverandering'.
De tactiek doet denken aan de beruchte stunt van 2017 toen National Geographic een video publiceerde van een uitgemergelde ijsbeer, waarbij ten onrechte de schuld werd gegeven aan het broeikaseffect. Dit soort verontrustende natuurfilmbeelden is bekend geworden als 'tragedieporno'. Het is doordrenkt van een verhaaltje dat belangrijke feiten verkeerd interpreteert of verdoezelt met als enig doel om emotioneel onvolwassen kijkers te manipuleren tot ze verdrietig en boos worden. En zowel de uitgehongerde ijsbeer als de vallende walrussen rekenen op kijkers die op sociale media zeer actief zijn, om hun ontzetting te uiten en het alarm over de klimaatverandering te verspreiden.
Maar de echte feiten van wat er met de walrussen waarlijk gebeurde, zou duidelijk zijn voor iedereen die de tijd nam om te kijken naar wat geschiedenis en wetenschap over de beweringen onthullen.
Langs de Russische kust van de Chukchi-zee laten records zien dat walrussen die aanlanden een natuurlijk verschijnsel is dat teruggaat tot de 19e eeuw en niets te maken heeft met klimaatverandering. Recente aanlandingen zijn enorm groot omdat de totale walrussenpopulatie enorm groot is.
Walrussen in de Stille Oceaan lijken een cyclische 'boom and bust' (enorme aangroei gevolgd door een enorme inkrimping) bevolkingsgeschiedenis te hebben. Een zeer grote populatie overtreft al snel de voedselvoorziening, iets dat voor het laatst met walrussen gebeurde in de jaren tachtig. De hongerende bevolking neemt vervolgens drastisch af en blijft laag totdat de voedselvoorziening zich kan herstellen.
Ondanks de angst voor klimaatverandering, is de walruspopulatie opnieuw enorm in opmars. De populatie zou nu 300.000 dieren groot zijn. En het aantal ijsberen is ook hoger in de Chukchi-zee, volgens een onderzoek afgerond in 2016. Chukchi-ijsberen zijn dikker en reproduceren beter dan in de jaren tachtig. Geringde en baardige zeehonden doen het ook beter, wat sinds 2007 wordt toegeschreven aan meer algen en plankton in het water. Met andere woorden, langere ijsvrije zomers in de Chukchi-zee, samen met beperkte jacht, hebben het mogelijk gemaakt voor walrussen, noordpoolzeehonden, en ijsberen om goed te gedijen.
Tot zover over beweringen van de producers dat het broeikaseffect de walrussen aan het doden is. Maar de producers hebben misschien méér gedaan dan de feiten verkeerd begrijpen. Er zijn aanwijzingen dat sommige van de echte factoren die de dood van de walrussen veroorzaakten, misleidend verborgen werden gehouden voor kijkers.
Lanfear vertelde Ed Yong op "The Atlantic" dat twee locaties werden gebruikt voor het produceren van de uiteindelijke film: de kliflocatie en een ander strand waar meer dan 100.000 walrussen aangeland waren. Beelden van beide locaties werden zo naadloos samengevoegd dat de actie op dezelfde plaats lijkt te gebeuren, maar dat is een illusie. De walrusactie op de klif leek net om de hoek van de enorme rustplaats op het strand te liggen. Maar in feite was het honderden kilometers verder naar het westen.
Een recente forensische vergelijking van foto's door Andrew Montford bij de Global Warming Policy Foundation plaatst de locatie waar de walrussen vielen in Kaap Kozhevnikov, in de buurt van het dorp Ryrkaipiy in het Russische Verre Oosten. Hier is een loodrechte kaap van scherpe rotsen aan de ene kant naar het strand, met een relatief zachte helling aan de andere kant die de walrussen toelaat naar boven te klimmen wanneer de ruimte op het strand te krap wordt.
Aan wal kruipen walrussen het liefst dicht bij elkaar, zelfs als er meer ruimte beschikbaar is. Deze dicht opeengepakte groepen schrikken gemakkelijk, en als iets zoals een naderende ijsbeer, een jager of een vliegtuig hen beangstigt, kan een stormloop naar de veiligheid van het water dodelijk zijn.
We weten uit een rapport gepubliceerd medio oktober 2017 door de Siberian Times, dat honderden walrussen stierven in Kaap Kozhevnikov ergens in september, toen ongeveer 20 ijsberen de kudde, die rustten op het strand en de klif erboven, naderden. Zelfs bij de andere rustplaats op het andere strand, die zonder de kliffen, zouden tientallen in een stormloop zijn gestorven simpelweg door vertrapt te worden door andere walrussen, maar vermoedelijk is dat minder filmisch.
Uit verslagen blijkt dat het starten van een stormloop een veilige en succesvolle manier is van ijsberen om op walrussen te jagen. De walrus die in de paniek wordt gedood, wordt een buffet voor beren. Eén studie toonde aan dat de stormlopen die door ijsberen waren geïnitieerd, verantwoordelijk waren voor een groot deel van de 358 dode walrussen die in de jaren negentig werden vertrappeld op de aanlandplek op Wrangel Island in de Noordelijke IJszee.
Wat veroorzaakte in werkelijkheid de dodelijke val van walrussen vanaf een rotsachtige klif op Netflix? Overheadshots in een "achter de schermen" -trailer voor de serie "Our Planet" suggereren dat een drone, die de walrussen de stuipen op het lijf kon gejaagd hebben, werd gebruikt bij het filmen. De filmploeg gaf ook toe dat er ijsberen in het gebied waren, een andere mogelijke oorzaak voor de dodelijke stormloop. Het segment "achter de schermen" laat ook onrustbarend zien hoe een cameraman op het strand mogelijk walrussen op de top van de klif heeft ontmoedigd om terug te keren zoals ze gekomen waren - de veiligere weg naar beneden.
En toen producers hun camera's lieten dwalen over een scène van het bloedbad onder de klif, impliceerden ze dat alle dieren nog dezelfde dag gevallen en gestorven waren. Maar we weten dat de meeste van die dieren eigenlijk in de dagen voordien stierven, toen de camera's van Lanfear er niet waren - na bang te zijn gemaakt door ijsberen.
De walrussen die de producers op film vastlegden, vertoonden geen onnatuurlijk of ongewoon gedrag. Netflix en het WWF liegen tegen het publiek, net zoals National Geographic deed toen het, bij de video van een uitgemergelde ijsbeer, ten onrechte beweerde dit toonde "hoe klimaatverandering eruit ziet." Attenborough leest hetzelfde script voor en spreekt een soortgelijke verklaring uit als hij over de walrussen zegt : "Dit is de trieste werkelijkheid van klimaatverandering." Ook dit is onjuist.
---
Dr. Susan Crockford is een zoöloog van de University of Victoria, gespecialiseerd in Holoceense zoogdieren, waaronder ijsberen en walrussen. Haar nieuwe boek is "The Polar Bear Catastrophe That Never Happened".
